Boże Narodzenie: Animowane Szopki bożonarodzeniowe

Jednym z magicznych elementów
Bożonarodzeniowych Świąt
jest tradycyjna szopka,
a więc makieta przedstawiająca wnętrze
stajenki betlejemskiej podczas nocy
narodzenia Syna Bożego.
W roku 330 n.e.cesarzowa Helena poleciła,
by w znajdującej się w Betlejem grocie,
wybudować marmurowy żłóbek,
który miał upamiętniać narodziny
Syna Bożego,Jezusa Chrystusa.
Niemniej za samego twórcę bożonarodzeniowej szopki
powszechnie uznany jest święty Franciszek z Asyżu,
który to poczynił istotne zmiany w kształcie
dotychczasowej szopki wigilijnej.

W 1223 roku,po otrzymaniu uprzedniego
przyzwolenia od papieża Honoriusza III,
święty Franciszek w pustelni Greccio,
należącej do hrabiego Giovanniego Velito,
przygotował niezwykłą inscenizację wydarzeń
mających miejsce w noc Narodzin Syna Bożego.
Otóż po uprzednim zwołaniu okolicznych mieszkańców,
na terenie pustelni ustawione zostały świece
i pochodnie,jak również żłóbek oraz żywe zwierzęta.
Nad samym żłóbkiem natomiast,odprawiona została
Msza Święta,natomiast sam konstruktor inscenizacji,
diakon święty Franciszek, podjął się radosnego
odśpiewania Ewangelii.

Ten piękny, zapoczątkowany przez

świętego Franciszka zwyczaj,

szybko zyskał na popularności

w niemal każdym zakątku Europy,

niemniej szczególnie propagowany

był on przez zakony Franciszkanów i Dominikanów.

Warto zauważyć, iż wraz z upływem czasu

szopka wigilijna poddawana była

coraz to nowym rekonstrukcjom.

Zmiany obejmowały między

innymi elementów wystroju,

rzadko natomiast ingerowano

w występujące w inscenizacjach postaci.

BETLEJEMSKA SZOPKA

Betlejemska Gwiazda złotym blaskiem świeci,

A w stajence mały Jezus na sianie

Małymi rączkami błogosławi dzieci,

Z niebios płynie piękne, anielskie śpiewanie.

Wół i osioł swym oddechem dziecię ogrzewają,

Słychać dzwonki owiec, beczenie barana,

Świerszcze na skrzypcach wesoło Mu grają,

Każdy na swój sposób chce przywitać Pana.

Biedni pastuszkowie do szopy przybyli,

Co mieli, to wzięli, nieśli Jezusowi.

Bogaci królowie podarki złożyli,

Hołdy Mu oddali, Panu i Królowi.

Mały Kuba na fujarce proste nuty składa,

Chciałby podejść bliżej, lecz bardzo się boi,

Graniem na fujarce wszystko opowiada,

O swej wielkiej biedzie i smutnej niedoli.

Muzykanci w darze na basetlach zgraja,

Słychać skrzypce, dudy i gromkie śpiewanie.

Kolęda, kolęda- po górach się niesie,

Kolęda, kolęda- witaj, miły Panie.

Gdy tak wszyscy razem wielce się radują,

Betlejemska gwiazda na niebie im świeci.

Drży o swoją władzę, zły, mściwy król Herod,

Ściął głowę synowi, zetnie wszystkie dzieci.

O, królu Herodzie- śmierć swą ostrzy kosę.

Już diabeł na widłach melodię układa.

W piekle rozpalają i gotują smołę,

Biada ci, Herodzie, oj biada, oj biada!!!

Spadła głowa Herodowi i w piekle się smaży,

Tam jest jego miejsce, oddał diabłu duszę.

A na ziemi miłość, a na ziemi radość.

Jeden Pan najwyższy- dzieciątko Jezusek.

W Betlejem stajence dziecię rączki składa,

Wszystkich wokół błogosławi i do siebie gada.

Bartek mocno się przepycha, chciałby coś usłyszeć,

"Pokój ludziom dobrej woli"- ciszej, bądźmy ciszej.

Choć minęły wieki, a świat taki wielki,

Lecz nikt nie zapomniał o małej dziecinie.

Jak każe tradycja, przy świętej wigilii,

Zasiadają wszyscy i kolęda płynie.

A na pożegnanie przyjmijcie życzenia,

Gorące życzenia wszelkiej pomyślności,

Niech wam wszystko lepsze niesie Nowy Roczek,

Niech miłość i pokój w waszych domach gości.

Tadeusz Wywrocki

Aniołowie, aniołowie biali,

na coście to tak u żłobka czekali,

coście tak skrzydełkami trzepocąc

płatki śniegu rozsypali czarną nocą?

Czyście blaskiem drogę chcieli zmylić

tym przeklętym, co krwią ręce zbrudzili?

Czyście kwiaty, srebrne liście posiali

na mogiłach tych rycerzy ze stali,

na mogiłach tych rycerzy pochodów,

co od bata poginęli i głodu? Ciemne noce,

aniołowie, w naszej ziemi, ciemne gwiazdy

i śnieg ciemny, i miłość, i pod tymi obłokami

ciemnymi nasze serce w ciemność się zmieniło.

Aniołowie, aniołowie biali, O!

poświećcie blaskiem skrzydeł swoich,

by do Pana trafił ten zgubiony

i ten, co się oczu podnieść boi,

i ten, który bez nadziei czeka,

i ten rycerz w rozszarpanej zbroi

by jak człowiek szedł do Boga-Człowieka,

aniołowie, aniołowie biali.

K.K.Baczyński

Czy jesteś mały, lub bardzo duży

nigdy nie zapominaj o tym,

że rodzina i bliscy są najważniejsi

i Jezusek nasz malutki leży tam w stajence

i marznie bo nie było dla niego miejsca.

Dzwonią dzwonki sań,

stół pełen wigilijnych dań,

pod obrusem siano leży,

rodzina na Pasterkę bieży.

Będą wszyscy kolędować,

z narodzenia Pana się radować.

Kolędujmy i my wraz,

bo radosny nadszedł czas.

Dzisiaj jest ten rodzaj ciszy,

Że każdy wszystko usłyszy:

I sanie w obłokach mknące,

I gwiazdy na dach spadające,

A wszędzie to ufne czekanie?

Czekajmy - dziś cud się stanie

Jak cudownie,
że jesteś Panie,
bo przy Tobie nic złego
się nie stanie,
dziękujemy,
że się narodziłeś
na naszej ziemi.

Już niedługo święta…

rodzinny i pełen ciepła to czas,

Niech urzeknie Was choinki cudny blask,

Kolędujcie ile tchu w piersi,

Niech sąsiedzi wiedzą,

że jesteście najgłośniejsi!

Dzisiaj w Betlejem wesołą nowinę ogłoszono:

Dzieciątko Jezus na świecie się pojawiło

i wiele ludzkich serc tym odmieniło!

Już słychać kolędy,
Już pachnie świętami...
Syn Boży się rodzi,
By zamieszkać z nami.
W betlejemskiej grocie,
W żłóbeczku na sianie
I w każdym kościele J
est Jego mieszkanie!
My więc jak pasterze
Do Niego idziemy,
Dziecięcą modlitwę
W darze Mu niesiemy.
Prosimy w modlitwie
O pokój na świecie,
By było szczęśliwe
Trzecie Tysiąclecie.
By jedność i zgoda
Wszędzie panowały:
Błogosław nam,
Jezu, Panie, Boże mały!

Kiedy dziecko się rodzi i na świat przychodzi
Jest jak Bóg, co powietrzem nagle się zakrztusił
I poczuł, że ma ciało, że w ciemnościach brodzi
Że boi się człowiekiem być.
I że być musi wokół radość.
Kolędy szeleszczące złotko
Najbliżsi jak pasterze wpatrują się w Niego
I śmiech matki - bo dziecko przeciąga się słodko
A ono się układa do krzyża swojego
Ernest Bryll

Nie było miejsca dla Ciebie,
w Betlejem w żadnej gospodzie
I narodziłeś się Jezu, w stajni,
w ubóstwie i chłodzie
Nie było miejsca choć zszedłeś,
jako Zbawiciel na ziemię
By wyrwać z czarta niewoli,
nieszczęsne Adama plemię.
Nie było miejsca choć chciałeś,
ludzkość przytulić do łona
I podać z krzyża grzesznikom,
Zbawcze, skrwawione ramiona
Nie było miejsca choć zszedłeś,
ogień miłości zapalić
I przez swą mękę najdroższą,
świat od zagłady ocalić.
Gdy liszki mają swe jamy,
i ptaszki swoje gniazdeczka
Dla Ciebie brakło gospody,
Tyś musiał szukać żłóbeczka
A dzisiaj czemu wśród ludzi,
tyle łez, jęku, katuszy
Bo nie ma miejsca dla Ciebie,
w niejednej człowieczej duszy.

Maryja z Józefem stoją tuż obok,
pastuszki śpiewają,zwierzęta klękają,
a wszyscy wokoło głoszą tę radość,
żeś narodził się.

Przyjdź na świat,
by wyrównać
rachunki strat.
Żeby zająć
wśród nas puste
miejsce przy stole.
Jeszcze raz pozwól
cieszyć się dzieckiem w nas.
I zapomnieć, że są puste
miejsca przy stole...